Першае знаёмства з кнігай украінскага паэта Сяргія Жадана «Іншае імя любові» у перакладах Андрэя Хадановіча рызыкуе абярнуцца пасаваннем перад прэміяльнай веліччу аўтара – вядомага дзеяча культуры, творчасць якога некалькі дзесяцігоддзяў выклікае цікавасць на радзіме і ў замежжы (толькі ў Беларусі выйшла сем кніг), а грамадзянская пазіцыя – захапленне. І ўсё ж новы зборнік уражвае іншым – шчымлівай інтанацыяй, непрыхаваным болем, надрывам, які паўстае з першых старонак і толькі ўзмацняецца ілюстрацыяй Тані Пухнаўцавай – адсечанымі рукамі з разорамі, праз якія да чытача трапляе святло.
Мастацкі свет твораў, напісаных у 2015-2023 гады, змяшчае цемру, змрок і крохкія промні надзеі на жыццё асабістае, а праз яго – на сацыяльнае. І тут жа творчая рэфлексія, адчуванне асаблівай ролі паэта ў грамадстве і нават у гісторыі ― лёс «сьмяротнікаў, што захоўваюць у кішэнях літары, нібы крошкі ўчарашняга хлеба». Таму і ўласны голас ён аддае не сучаснаму чытачу, а тым, хто здолеў ацалець, стварае падмурак будучым спевам.
The first acquaintance with this book by the Ukrainian poet Serhiy Zhadan translated by Andrej Chadanovič risks turning into the veneration of the award-winning greatness of its author. Zhadan is the well-known cultural figure, whose work has been attracting interest in Ukraine and abroad for several decades (seven books were published in Belarus alone). His civil stance has deserved admiration, too. And yet, the new collection impresses in other ways. Here there is the poignant tone, the undisguised pain, the rupture that emerges from the first pages. It is only intensified by Tanya Pukhnavtseva’s illustration – severed hands with slits through which light reaches the reader.
The artistic world of the texts created between 2015 and 2023 contains darkness, gloom and fragile rays of hope for personal life, and through it – for social life. There is also the creative reflection, a sense of poet’s special role in society and even in history – the fate of “the condemned to death who keep letters in their pockets like yesterday’s bread crumbs.” Therefore, the poet gives his own voice not to the modern reader, but to those who will manage to survive, creating a foundation for the songs of the future.
