У кнігу ўвайшлі вершы, напісаныя з 20 жніўня 2020 г. па 26 снежня 2022 г.
«Я працягваю», нібы «Я выходжу», – заклік, у якім згадваюцца як вядомы мем 2020-га, так і паэтычнае натхненне, боль, асабісты і грамадзянскі. Назва, выбраная для новай паэтычнай кнігі Насты Кудасавай, адлюстроўвае час, у які пісаліся вершы: 20 жніўня 2020 ― 26 снежня 2022-га. Гэта, мабыць, самыя змрочныя старонкі ў гісторыі постсавецкай Беларусі.
Пераводзяць іх у каардынаты вечнасці класічная паэтычная форма, непаўторная інтанацыя, у якой пераплятаюцца матывы Срэбранага веку рускай паэзіі і традыцыі нацыянальнага фальклору, звароты да Бібліі і паганскія заклëны, і, канешне, візуальнае аздабленне, зробленае мастачкай Вольгай Пранкевіч.
Разам з тым у творчай манеры аўтаркі прасочваецца новае ― яскравыя сацыяльныя ноты, што ўрываюцца ў лірычны дзëннік постаццю нашага часу гвалту і тэрору. Дадамо: экзістэнцыяльнага стаіцызму, напружанага чакання і адказнасці за Жыццë. Апошняе падаецца вельмі важным (калі не асноўным) для лірычнай гераіні – жанчыны сталай, з адчуваннем неабходнасці берагчы Свет.
The book includes poems written from August 20, 2020 to December 26, 2022.
Similar to “I get out”, “I continue” is a call that references both the famous Belarusian meme of 2020 and poetic inspiration, personal and civic pain. The title of the new poetry book by Nasta Kudasava reflects the time when the poems were written – from August 20, 2020, to December 26, 2022. These are probably the darkest pages in the history of post-Soviet Belarus.
These times are transferred to the coordinates of eternity by a classical poetic form and unique intonation. In it the motifs of the Silver Age of Russian poetry and the traditions of national folklore, the references to the Bible and the pagan incantations are intertwined. Of course, the visual decoration made by the artist Volha Prankievič plays its role, too.
At the same time, something new can be seen in the author’s creative style. There are bright social notes that invade the lyrical diary, reminding about the violence and terror. There is also the existential stoicism, tense waiting and responsibility for Life. The latter seems very important (if not the main) for the protagonist – the woman feeling the need to protect the World.
