Гэтай кнізе пашчасціла стаць дэбютнай, хаця піша Раман Абрамчук даўно. Ён вядомы як паэт і як лідар гурта “Гарадскі вал”, з якім выконваў песні на вершы свае і чужыя. Ён вядомы як адданы гід і даследчык роднага Мінска падчас знакамітых велашпацыраў. Відавочна, што ў лірычным “я” Рамана Абрамчука з’ядналіся ўсе яго іпастасі, а штуршком да атрымання запаветнага статуса “я не самотны, я кніжку маю” сталі падзеі ў Беларусі 2020-га. З гэтай кульмінацыі, з асабістага досведу турмы і эміграцыі паўсталі вершы, насычаныя падзеямі, імёнамі, прысвячэннямі, датамі. Каб ніводнай дэталі не забыць, каб творы гэтыя сталі некалі дакументамі свайго часу.
“Вершы для храмаў, сіза, ічу” пісаліся ў храмах, сіза, ічу, таму яны – жывое сведчанне, непадробнае. Гэта балючыя вершы. Часам рэзкія і бязлітасныя, як наша эпоха, але заўжды неардынарныя, дзёрзкія, непадкупныя. Часам бескампрамісныя і з’едлівыя, але адначасова – поўныя някідкай любові і шчырасці. На лірызм і пяшчоту тут не адведзена месца, але нават у гэтым страшным летапісе прасвечваюць драбніцы надзеі і ззяе дарогі дамоў.
This book was lucky to become the first one for Raman Abramčuk, although he has been writing poetry for a long time. Abramčuk is known as a poet and the leader of the “City Wall” (“Гарадскі вал”) band, with which he performed songs based on his own and other people’s poems. He is known as a dedicated city guide and explorer of his native Minsk, as well as a famous bike traveler. It is obvious that in the poetic persona of Raman Abramčuk, all these roles come together. But the first impetus to become the author of his own book was given by the Belarusian events of 2020. This climactic personal experience of prison and emigration gave rise to the poems full of events, names, dedications, and dates. These texts aspire to become the documents of their time, so that not a single detail is forgotten.
“Poems for churches, jails and cells” were written in churches, jails and cells, which makes them a living and genuine testimony. These are painful poems. Sometimes they are sharp and merciless, like our times, but they are always extraordinary, daring, and bribeless. Sometimes they are uncompromising and pungent, but at the same time they are full of unobtrusive love and sincerity. There is no room for lyricism and tenderness here, but even in this terrible chronicle there are glimmers of hope and the paths leading home.
