«…над намі стаіць жыццё, / дзіцёнак-анёл / з перакуленага / чоўна любові» – мабыць, самая дакладная цытата з новай паэтычнай кнігі Вольгі Злотнікавай, своеасаблівыя ўводзіны ў мастацкі свет паэткі. Яго адметнасць у тым, што Вольга арганічна спалучае сістэмы дзвюх моў – рускай і беларускай, кожная з якіх прыносіць у яе паэзію сузор’е вобразаў, гучанне паэтычнага радка, непаўторную інтанацыю.
У новай кнізе яе асновай робяцца збіты рытм, абрыўкі фраз з мноствам паўз, гукавых лакунаў, якія пакідаюць прастору для роздуму. У вершах адчуваецца досвед чалавека, які прайшоў праз жнівень 2020-га, таму і біблейская вобразнасць падаецца ў змрочных фарбах, а надзея праблематызуецца, каб не напісаць «адсутнічае», мастацкі свет пранізваюць лейтматывы маўчання, немагчымасці крыку, няздольнасці прабіць сцяну пустэчы, гвалтоўнага пазбаўлення гуку. І разам з тым гэта не каментары да рэчаіснасці. Дакладней, больш за каментары, бо гаворка ідзе пра чалавечы лëс, ягоную трапяткую частку ― сэрца. Таму і лес ― наперадзе.
“…life stands above us, / a baby-angel / from an overturned / boat of love”. This is probably the most accurate quote from the new poetry book by Volha Złotnikava, a kind of introduction to the poet’s artistic world. Its distinctive feature is that Volha organically combines the systems of two languages – Russian and Belarusian. Each of them brings to her poetry its own constellation of images, the sound of the poetic line, and unique intonation.
This new book is based on the broken rhythm, the fragments of phrases with many pauses, the sound gaps leaving space for reflection. In these poems, one feels the experience of a person who has passed through the Belarusian August 2020. That is why the Biblical imagery is presented in dark colors, and hope is problematized, not to say “absent”. The artistic world is permeated by the leitmotifs of keeping silence, the impossibility of shouting, the inability to break through the wall of emptiness, the violent deprivation of sound. But, at the same time, these are not comments on reality. More precisely, these are more than comments, because they concern the human destiny and its trembling part – the heart. That’s why the Forest is ahead.
